Abdyl KADOLLI lindi më 10 nëntor 1946 në Bukosh të Therandës, Kosovë. Ka mbaruar studimet pasuniversitare të letërsisë më 1974 në Prishtinë. Nga viti 1993-1998 ishte sekretar i Forumit të Intelektualëve Shqiptarë të Kosovës Shkruan poezi, humor, kritikë letrare e publicis...tikë. Deri tash ka botuar vëllimin poetik “Këmisha e zjarrit, ”Rilindja”, Prishtinë, 1998 dhe veprën publicistike “Ora kombëtare”, Ars, Prishtinë, 2001. Ka në dorëshkrim edhe disa vepra të reja letrare. Është anëtar i Kryesisë së Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe tani kryeredaktor i revistës letrare “Metafora” të LSHK-së. Është ndër koordinatorët e festivalit ndërkombëtar “Drini poetik” në Prizren.
Abdyl KADOLLI/ Lirikë
IKONAT
Ata vrapojnë si erë
Pas ikonave
Ikonat i mbajnë
Ombrellë shiu
Përgjërohen në ikona
Ngashërohen me ikona
Kur bien ikonat
Ata bien përdhe
Ata jetojnë me ikona.
NARCISI
Përse aq reklamë,
Je dritë që vezullon
Ke kokë të bukur
Rruzull tokësor
Sy të detit
Qiell i kaltër
Fjalë të arta
Hir i Zotit
Përse aq bujë e rrëmujë
Narcisi ra në ujë.
IKONAT
Ata vrapojnë si erë
Pas ikonave
Ikonat i mbajnë
Ombrellë shiu
Përgjërohen në ikona
Ngashërohen me ikona
Kur bien ikonat
Ata bien përdhe
Ata jetojnë me ikona.
NARCISI
Përse aq reklamë,
Je dritë që vezullon
Ke kokë të bukur
Rruzull tokësor
Sy të detit
Qiell i kaltër
Fjalë të arta
Hir i Zotit
Përse aq bujë e rrëmujë
Narcisi ra në ujë.
E DIELA
Është ditë e diellit
Ai fle në zenit
Erë nuk fryn
As shi bie
Ora ndalet
Të gjithë flenë
Asnjë hap nuk baret
Ditë e të vdekurve është.
Është ditë e diellit
Ai fle në zenit
Erë nuk fryn
As shi bie
Ora ndalet
Të gjithë flenë
Asnjë hap nuk baret
Ditë e të vdekurve është.
MISTER
As nuk dihet nga vjen
As nga shkon
Mace e zezë.
Emrin e ka të keq
Të gjithë i trishton
E paemër i thonë.
As s’dihet nga vjen
As nga shkon
Misteri trishton .
As nuk dihet nga vjen
As nga shkon
Mace e zezë.
Emrin e ka të keq
Të gjithë i trishton
E paemër i thonë.
As s’dihet nga vjen
As nga shkon
Misteri trishton .
PIKTURË E VDEKUR
Qyteti pa monumente
Si shtëpia pa zëra
Si rrugët pa shenja
Si lulet pa aromë
Si pema pa zogj
Si qielli pa sy
Si fusha pa lumë
Si koha pa orë
Si bukuria pa dashuri
Si poezia pa frymë
Si gjuha pa fjalë
Si fjala pa tinguj
Pikturë e vdekur.
Qyteti pa monumente
Si shtëpia pa zëra
Si rrugët pa shenja
Si lulet pa aromë
Si pema pa zogj
Si qielli pa sy
Si fusha pa lumë
Si koha pa orë
Si bukuria pa dashuri
Si poezia pa frymë
Si gjuha pa fjalë
Si fjala pa tinguj
Pikturë e vdekur.
QENTË NË PANTEON
Lehin qentë në Panteon
Zotin ta shqyejnë
Qen të larmë, qen të zinj
Turren me lemëri
Lehin për etninë
Përmirren për lirinë
Të çartur për fron
Hëna i tmerron
Lehin qentë në Panteon.
Lehin qentë në Panteon
Zotin ta shqyejnë
Qen të larmë, qen të zinj
Turren me lemëri
Lehin për etninë
Përmirren për lirinë
Të çartur për fron
Hëna i tmerron
Lehin qentë në Panteon.
LAMTUMIRË
Nga po ikën, miku im
Herë andej, herë këndej
Andej është kepi i rremë
Mitingjet vdiqën ngaherë
Kot u këndon poetëve të hirit
Ata tretën si brymë
Nga po thyen, miku im
Herë andej, herë këndej
Në Panteon nuk hyjnë
Bardë e kameleonë
Këtej Drini esëll rrjedh
Lamtumirë, Lamtumirë!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen