Ka kryer FAKULTETIN HISTORI FILOLOGJI në Tiranë; ka mbrojtur masterin shkencor në studime letrare me temë "Tipologjia e poezisë ë Frederik Rreshpjes" dhe është doktorant pranë këtij fakulteti.
Ka shkruar: vëllimet me poezi "Qaj shqip", "Mallkim virgjërie",
romanin për të rinj e fëmijë: "Djali i pëllumbave"
poemën për fëmijë "Vallja e tingujve" Riza Braholli është shumë aktiv. Tregimet dhe poezite e tij publikohen ne shume gazeta dhe revista.
Ky cikël është nga libri i fundit poetik që pritet të botohet....
PORTA TË HAPURA
Përtej
Kanatet e portës këndej e andej
dilemë e përkorë ogurzezë
gjer në mërzi funebre.
Kau i theu gjunjët,
e ra në brinjë...
Në sytë
me dritën ende pa shkimur
madhuar me qiell
ngrinë fletët e portës.
Përtej, udha
për kurkund.
Letargji
Kanatet e portës këndej e andej
Era i qëroi udhët nga fletët e vjeshta
Kot sytë e trishtë mes drurësh
Ariu i murmë kërkon letargjinë
në gjirin e mpakur të hënës
ngrirë mbi pullazin e vjetër.
Edhe gjarpri i shtëpisë
zuri paqë me heshtjen
e u kutullua për gjumë
Oh, është mirë të flesh
të përgjumesh ndër gjethe; të harrosh
se dimri vjen dhe pa ty...
Ritme të heshtjes
Kanatat e portës këndej e andej
heshtja ia beh me ca hapa të frikshëm
lavdiplotë si në një ditë kurbanësh.
Nuk pyeta kurrë për dorën që i bëri të tunden.
gjarpri i udhës zgjatet gjer në zemër të fushës
dhe dielli sapotherur kodër më kodër.
Im atë e dinte tinëzinë e gjakut. I vogël
kur isha m’i mbulonte sytë me pëllëmbë:
“Gjaku bir, është për perënditë...”
Tashmë që ato pëllëmbë janë të dheut
shoh zemrën time si hidhet e përdridhet
kokëprerë mureve të lara prej gjakut...
Kanatat e portës këndej e andej
heshtja ia beh me ca hapa të frikshëm
lavdiplotë si në një ditë kurbanësh.
Nuk pyeta kurrë për dorën që i bëri të tunden.
gjarpri i udhës zgjatet gjer në zemër të fushës
dhe dielli sapotherur kodër më kodër.
Im atë e dinte tinëzinë e gjakut. I vogël
kur isha m’i mbulonte sytë me pëllëmbë:
“Gjaku bir, është për perënditë...”
Tashmë që ato pëllëmbë janë të dheut
shoh zemrën time si hidhet e përdridhet
kokëprerë mureve të lara prej gjakut...
Porta e prillit
Porta këndej e andej e mjergulla
u ngrit e shkoi mbi pjergullat
e njomura nga heshtja e dritës.
Erdhën zërat, buisën dhe zogjtë,
të fismë, mu ulën pranë gjithë gaz
si engjëjt në sup Perëndisë.
Kënga - tharmi që flinte në mua
aq thellë - u zgjua e vrulloi ndër vena
pranverën me ujërat e përrenjta.
Është prill - tha nëna me sytë
e harruar në mua - është prill
dhe të ka hatër Perëndia, o bir.
Porta këndej e andej e mjergulla
u ngrit e shkoi mbi pjergullat
e njomura nga heshtja e dritës.
Erdhën zërat, buisën dhe zogjtë,
të fismë, mu ulën pranë gjithë gaz
si engjëjt në sup Perëndisë.
Kënga - tharmi që flinte në mua
aq thellë - u zgjua e vrulloi ndër vena
pranverën me ujërat e përrenjta.
Është prill - tha nëna me sytë
e harruar në mua - është prill
dhe të ka hatër Perëndia, o bir.
Porta e durimit
Kanatat e portës këndej e andej.
Shirat dhe durimi i tyre i vjetër
zbrazin tërë mërzinë e stinës mbi mua.
Merimanga s’u lodh së enduri fije e rrjeta
e krimbi e di se ka edhe shumë
për t’i mbërritur drurit në zemër.
Pikët e strehëve ngulmojnë paprerë
të matin durimin e gurit –
- kufirin e përzishëm mes botëve.
Tej gjësendeve, tej ideve të përditshme,
një jetë më duhet të përgjoj shirat,
gjethet nën këpucët e ngutura pa kthim.
Kanatat e portës këndej e andej.
Shirat dhe durimi i tyre i vjetër
zbrazin tërë mërzinë e stinës mbi mua.
Merimanga s’u lodh së enduri fije e rrjeta
e krimbi e di se ka edhe shumë
për t’i mbërritur drurit në zemër.
Pikët e strehëve ngulmojnë paprerë
të matin durimin e gurit –
- kufirin e përzishëm mes botëve.
Tej gjësendeve, tej ideve të përditshme,
një jetë më duhet të përgjoj shirat,
gjethet nën këpucët e ngutura pa kthim.
Një pasdite
Kanatet e portës këndej e andej.
Hardhuca të mpira fshehin
ligustrat mbi muret e zhveshur.
Iluzione të gjelbra ngrihen në çast
po hardhucat janë aty, të mardhura
e të dridhura për fillin e rrezes.
Mos më thuaj dora jote mbi portë
do të lëvizë diejt e dimrit.
Kanatet e portës këndej e andej.
Hardhuca të mpira fshehin
ligustrat mbi muret e zhveshur.
Iluzione të gjelbra ngrihen në çast
po hardhucat janë aty, të mardhura
e të dridhura për fillin e rrezes.
Mos më thuaj dora jote mbi portë
do të lëvizë diejt e dimrit.
Porta e mbrëmjes
Kanatat e portës këndej e andej;
nëpër to kaloi hija jote
duke ngrirë sofatin e motit.
Triumfi i një simfonie të njohur
U shua nën nxitimin e gjurmëve.
Vaji i portës mbyti udhët e shpirti
i ujërave rrjedh e përplaset i turbullt
nëpër gurët e zallin e përroit.
Po ti eja
kthehu për hir të mbrëmjes -
– mëmës së hirshme që po digjet...
Ah, guri im, sofat i portës, ti
që shira ke parë, ke shuar vetima,
duruar ke diej e ngrica me dhëmbë
më bëre vëlla e më dhe kaq durim
si mund të gdhihemi pa plasur të dy?!
Kanatat e portës këndej e andej;
nëpër to kaloi hija jote
duke ngrirë sofatin e motit.
Triumfi i një simfonie të njohur
U shua nën nxitimin e gjurmëve.
Vaji i portës mbyti udhët e shpirti
i ujërave rrjedh e përplaset i turbullt
nëpër gurët e zallin e përroit.
Po ti eja
kthehu për hir të mbrëmjes -
– mëmës së hirshme që po digjet...
Ah, guri im, sofat i portës, ti
që shira ke parë, ke shuar vetima,
duruar ke diej e ngrica me dhëmbë
më bëre vëlla e më dhe kaq durim
si mund të gdhihemi pa plasur të dy?!
Pasditet
Kanatet e portës këndej e andej.
Pasditet marrin ngjyrën e verdhë të lulemyshkut
mbirë mbi kufomat e drurëve frymëkalbur
të shtëpisë me mure e çati të vithisur.
Këto plaka hidhnake, buzëlidhura
Të rreshkura, mbledhur grusht
trokasin njëra-tjetrën
e heqin osh këpucët e zgjidhura;
të njëjtat këpucë dalëboje,
blerë ç’prej sa kohësh të vjetra.
Si dje, si sot
çapiten nga e njëjta portë
mes kanateve të hapura ku e nesërmja
më tund një vello të grisur e pa ngjyrë,
të lodhur nga erëra të pasosura.
Të lodhura nga të njëjtët emra:
e djeshmja, e sotmja e nesërmja;
palosur e ngjitur si fletët,
gjithë myk të një libri të vjetër
ulen rreth tryezës të uritura për dritë;
varin sytë në gozhdën e heshtjes
e në pritje të së pamundurës
rrufitin llurbën e kafesë pa shijë.
Vijnë e ikin
tej portës, në drejtim të paditur
më të mjera se vetë Kishoti heshtëthyer.
Kanatet e portës këndej e andej.
Pasditet marrin ngjyrën e verdhë të lulemyshkut
mbirë mbi kufomat e drurëve frymëkalbur
të shtëpisë me mure e çati të vithisur.
Këto plaka hidhnake, buzëlidhura
Të rreshkura, mbledhur grusht
trokasin njëra-tjetrën
e heqin osh këpucët e zgjidhura;
të njëjtat këpucë dalëboje,
blerë ç’prej sa kohësh të vjetra.
Si dje, si sot
çapiten nga e njëjta portë
mes kanateve të hapura ku e nesërmja
më tund një vello të grisur e pa ngjyrë,
të lodhur nga erëra të pasosura.
Të lodhura nga të njëjtët emra:
e djeshmja, e sotmja e nesërmja;
palosur e ngjitur si fletët,
gjithë myk të një libri të vjetër
ulen rreth tryezës të uritura për dritë;
varin sytë në gozhdën e heshtjes
e në pritje të së pamundurës
rrufitin llurbën e kafesë pa shijë.
Vijnë e ikin
tej portës, në drejtim të paditur
më të mjera se vetë Kishoti heshtëthyer.
Mbrëmja...
Kanatat e portës këndej e andej
Nëpër to kaloi mbrëmja me supet
e kërrusura të një murge që çapet
e zbrazur, e dorëzuar ndaj fatit.
Dhimbjet e bukura i shuhen ndër sytë
spërkatur me yje lëndimesh nga vjeshta
nën lustra morali, përkorje të vajshme
Fjalët agjërojnë në përtesën e ajrit dhe
drurët falin namazin. Apo i përulen kësaj
murge mbështjellë me cohë të zezë?
Hijet përkulen deri në vuajtje!
Kanatat e portës këndej e andej
Nëpër to kaloi mbrëmja me supet
e kërrusura të një murge që çapet
e zbrazur, e dorëzuar ndaj fatit.
Dhimbjet e bukura i shuhen ndër sytë
spërkatur me yje lëndimesh nga vjeshta
nën lustra morali, përkorje të vajshme
Fjalët agjërojnë në përtesën e ajrit dhe
drurët falin namazin. Apo i përulen kësaj
murge mbështjellë me cohë të zezë?
Hijet përkulen deri në vuajtje!
Harrim kamomili
Kanatet e portës këndej e andej.
Fryma e stinës së verdhë
vjen deri te unë dhe orët
kanë trishtimin e kamomilit
me petalet e mbledhura prej shiut.
Fjalët janë të pazonja e mendimet
të panginjura me dritë si muzgjet e dimrit,
mbesin të mpita në strofulla letargjie
si kokrrat e pabluara të drithit
në mokrën e lodhur nga motet.
Fshehur drita n’ato grushte të vogla,
më ndjell në dremitje të ëmbël,
në një kapitje molisëse pa ngjyrë,
mugëtirë që ngjitet fshehtas
nga rrënjët eshtër më eshtër.
Oh, mos më prit, do të shtrihem të fle
në harrimin e këtij kamomili mes shiu...
Se është mirë të flesh,
të biesh në gjumë, të harrosh
se askurrë e askund s’ka ndodhur asgjë.
Kanatet e portës këndej e andej.
Fryma e stinës së verdhë
vjen deri te unë dhe orët
kanë trishtimin e kamomilit
me petalet e mbledhura prej shiut.
Fjalët janë të pazonja e mendimet
të panginjura me dritë si muzgjet e dimrit,
mbesin të mpita në strofulla letargjie
si kokrrat e pabluara të drithit
në mokrën e lodhur nga motet.
Fshehur drita n’ato grushte të vogla,
më ndjell në dremitje të ëmbël,
në një kapitje molisëse pa ngjyrë,
mugëtirë që ngjitet fshehtas
nga rrënjët eshtër më eshtër.
Oh, mos më prit, do të shtrihem të fle
në harrimin e këtij kamomili mes shiu...
Se është mirë të flesh,
të biesh në gjumë, të harrosh
se askurrë e askund s’ka ndodhur asgjë.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen