Me shkrime letrare u paraqit për herë të parë më 1952. Një kohë ishte arsimtar i gjuhës shqipe në Runikë të Komunës së Skenderajt, në Rakosh të komunës së Istogut (Burimit), pastaj gazetar i Radio-Prishtinës si dhe i gazetës “Kosova” të Obiliqit. Merret me krijimtari letrare – kryesisht në prozë dhe me mbledhjen e studimin e folklorit shqiptar.
Botimet:
Veprat folklorike:
Xingli-mingli, Prishtinë, 1967
Nina-nëna, (grup autorësh), Enti i Teksteve dhe i Mjeteve Mësimore i KSA të Kosovës, Prishtinë, 1978
Proza popullore e Drenicës Prishtinë, 1970
Proza popullore e Drenicës II, Enti i Teksteve dhe i Mjeteve Mësimore i KSA të Kosovës, Prishtinë, 1972
Nga lirika popullore e Drenicës, “Rilindja”, Prishtinë, 1972
Proza popullore e Drenicës, I, II, III, Prishtinë, Enti i Teksteve dhe i Mjeteve Mësimore i KSA të Kosovës, Prishtinë, 1986
Proza popullore e Drenicës. IV, Shtëpia botuese “Rozafa”, Prishtinë 2007
Proza popullore e Drenicës V, Prishtinë, 2010
Veprat letrare:
I treti, roman, Prishtinë, 1979
Në Shtëpinë e bardhë, roman, Prishtinë, 1967
Një kohë tjetër, tregime, Prishtinë, 1997
Pehlivan Guri, roman, Prishtinë, 2002
Loti në tri kohë, roman, Prishtinë, 2002
Shkrime letrare, ese, Prishtinë, 2002
Norka, roman, Prishtinë, 2003
Orët e mëngjesit, roman, Prishtinë, 2005
Udha e eshtrave, roman, Prishtinë, 2011
Shtalbakët e Vitakut, roman, Prishtinë,
Koha e gjarpinjve, roman, Prishtinë,
Guri i mullirit, poezi, Shtëpia botues ULPI, Prishtinë 2013
Hija e jetës, roman, Prishtinë 2013, Shtëpia botuese ULPI,
Besa-Besë, Prishtinë 2014, Shtëpia botuese ULPI,
Dasmë e ftohtë, tregime, Prishtinë 2014, Shtëpia botuese ULPI,
Erërat e Kosovës, 95, Sh. B. ULPI, Prishtinë, 2014
Poezi nga Halil Kajtazi
KA SHKRIMTARË FILISTIN
1.
Të gjithë njerëzit
S’mund të bëhen poet
Askush s’mund të bëhet
Pohon një poet
Mbi vete s’e do askënd
Poeti poet
Sepse
Pesëdhjetë e dy rreziqe i kam kaluar
E rrezet e hënës më kanë shpëtuar
Por e njoh një poet
Që për një javë
Një libër me poezi ka shkruar
Adem Zaplluzha është poet
Në veçanti
129 vepra janë firmuar
Me emrin e tij
Ka shkrimtarë filistinë
Në shpirt dhe në zemër
Që askujt s’ia pranojnë punën
Se tjetri nuk është i aftë
Si unë
Veten në qiell
Janë hirrë
2.
Ademi erdhi nga Prizreni
Erdhi në Kombinatin Kosova
Ishim themelues të grupit letrarë
Me punëtorë
Shqiptarë serbë e malazez
Ai edhe grupi letrar
Që Ademi kurrë s’u pajtua me
Tradhtarë!
Dhe, Ademi mbeti identitet në vete
Të tillë qenkan Ademat!
Adem, po më i madh se poet
Ai kurdoherë në jetë
E shkriu vetveten
Fjalës nuk i hyni në hak
Trokiti nëpër shpirtra njerëzish
Dyer e pragje
Dhe për befasi të mirë
I thuri 175.534 vargje
Në këtë det të fjalëve
Pati shpresë dhe durim
Dhe deri tani sa i shkruaj këto vargje
Më thanë se i ka shkruar
9.55o poezi
3.
E patën udhën
E jetës shumë të vështirë
Ta kapërcesh atë golgotë
Ta kapërcesh lumin me gingala
S’e pat lehtë as Ademi tjetër
T’i pyesësh Ademat
Kur kanë lindur
Ndodh se nuk kanë harruar
Kanë lindur për t’u flijuar
Për të tjerë
Me nder
4
Ata linden e jetuan
Jetojnë deri në vdekje
Vdekja u vjen me nder
E të shkruaj për Ademat
Për rrapet me rrema
T’i bëj të mëdhenj
T’i ngriti në qiell
T’i bëj hënë e diell
Frikohem se i rrëzojnë degët e veta
Por, edhe nëse rrëzohen
Ademat kurrë nuk turpërohen
ADEAMAT
Kujdes, or vëlla
Mos shti dorë në ta
Gurrë e amshuar
Për frymëzime…
Se Ademat jetuan
Në të njëjtën
Strofkë të gjarpinjve
Në kohë të gjarpinjve
Dhe shpëtuan e menduan
Si të shpëtojmë ne
Or vëllezër
Me kaq pak
Adema
VOTRA
Fiket drita në dhomë
Udha e kujtimeve ndriçohet
Digjen krandet e moteve
Në vatrën time
Hapet dera e shtëpisë
Për lajmëtarët e lirisë
Çelet dera e vjetër e kullës
Me legjenda të lashtësisë
TRIMËRESHA E TROJEVE SHQIPTARE
Shotë Galicës
Në sytë tu
Shoh kodrat e larta
Në duart tua të fuqishme
Shoh kullat e gurit
Damarët e jetës plot vuajtje
Shtrëngata nuk i tundi
Përqafimet zgjohen shtigjeve të jetës
Atje ku qenë ndaluar
Vetëm kur erdhe nuse me duvak
Pa pikë druajtje
U bëre urë e dashurisë
U përflake në vallen e luftës
Me dashuri
Për liri
Atje ku flaka kapej për qielli
E s’shuhet kurrë
Në shkrepa të bardhë
Jehojnë këngët për ty
Në tela të çiftelisë
Shotë Galicë nuse
Trimëreshë e trojeve shqiptare
MËKATET
Nëpër shekuj
Mëkatet e vjetra
Sjellin fatkeqësi të reja
Mëkatet
Mallkimet
Urimet
Prapë nëpër kohë mbesin
KËMBA E HUAJ
Po qe se e shkelë vëllain
Do të mbetesh nën këmbë të huaj
I huaj të ndjek
Hap pas hapi
Vrap pas vrapi
Të shkelë i huaji edhe varrezat
Kur i yti plangprishës i bëhet krah
I huaji nëse të shkelë mbi varreza
Bari nuk del mbi to
Qeni i keq ta sjellë ujkun në vathë
Më tha Plaku
Kur do të shohim të vdekurit në ëndërr
Pa vaj në buzë
Fjala e skalitur në muranë
Godet si rrufeja për së kthjellëti:
“Nënë, dorën tënde e desha
këmbën jo!”
Lutëm që këmba e huaj
Kurrë më të mos na i shkelë varrezat
Moj, nënë
___________
Marrë nga sa-kra.ch
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen